مكتوب سی و سیوم ۳۳ - ۱

به ملا حاجی محمد لاهوری صدور یافت در بیان مَذمّتِ عُلماء سُوء كه به محبت دنیا گرفتاراند و علم را وسیله حصول دنیا ساخته و در مدح علماء زُهّاد [جمع زاهد بمعنی بی رغبت] كه از دنیا بی رغبت گشته اند علما را محبت دنیا و رغبت دران كَلَفِ [بفتحتین كنجد خددی یعنی رنگ میان سیاهی و سرخی كه بر روی ظاهر شود و سیاهی روی ماه] چهره جمال شانست خلایق را اگر چه ازیشان حصول فوائد است اما علم شان در حق ذاتهای ایشان نافع نیامد هر چند تائید شریعت و تقویت ملت بر ایشان مُتَرتِّب است اما گاه است كه این تائید و تقویت از اهل فجور و ارباب فتور هم می آید چنانكه سید انبیاء عَلَیْهِ وَعَلَیْهِمْ وَعَلٰی اٰلِه الصَّلَوَاتُ والتَّسْلِیْمَاتُ از تائید آن مرد فاجر خبر داده اند و فرموده ان الله لیوید هذا الدین بالرجل الفاجر در رنگ سنگ پارس اند كه از مس و آهن هر چه باو رسد زر گردد و اوفی حد ذاته بر حجرجف خود است و همچنین آتشی كه در سنگ و نی مودع است عالم را ازان آتش حصول منافع است اما آن سنگ و نَیْ ازان آتش درونی بی نصیب اند بلكه گوئیم كه این علم در حق ذوات ایشان مضر آمد كه حجت را بر ایشان تمام ساخت اِنّ اَشَدَّ النَّاسِ عَذَاباً یَوْمَ الْقِیٰمَةِ عَالِمٌ لَمْ یَنْفَعْهُ اللهُ بِعِلْمِه چگونه مضر نباشد علمیكه نزد خدای عز وجل عزیز است و اشرف موجودات آنرا وسیله دنیای دنیه از مال و جاه و ریاست ساخته اند و حال آنكه دنیا نزد حق تعالی ذلیل و خوار است و بدترین مخلوقات پس عزیز خدا را عز وجل خوار ساختن و ذلیل او را سبحانه عزت دادن بغایت مستقبح است