بیان عبادات و عادات یومیه و لیلیه حضرت امام ربانی - ۲
در آن ایام كه بامر آن سلطان در یكی از قلاع محبوس بودند [غوالیار (۱) مدینه فی الهند الوسطی كانت عاپثف الهند علی ایام اسلام شاه الذی توفی فیها (۱۵۵۳ / ۹۶۱) شهیرة قلعها وبتربة محمد غوث و مدفن اكابر]. یكی از اصحاب ایشان عریضه به ایشان نوشته از قبض حال و ملامت خلق شكایت نمود ایشان در جواب این رقیمه مُرسل داشتند [مكتوب ششم از دفتر سیوم] الحمدلله وسلام علیٰ عباده الـّذین اصطفیٰ صحیفه شریفه كه ارسال داشته بودند رسید از جفا و ملامت خلق نوشته بودند آن خود جمال این طائفه است و صیقل زنگار ایشان باعث قبض و كدورت چرا باشد اوایل حال كه فقیر باین قلعه رسید محسوس می شد كه انوار ملامت خلق از بلاد و قری در رنگ سحابهای نورانی در پی می رسند كار از حضیض باوج می برند سالها به تربیت جمالی قطع مراحل مینمودند الحال بتربیت جلالی قطع مسافت نمایند در مقام صبر بلكه در مقام رضا باشند و جمال و جلال را مساوی دانند نوشته بودند كه از وقت ظهور فتنه نه ذوق مانده است و نه حال باید كه ذوق و حال مضاعف باشد كه جفای محبوب از وفای او بیشتر لذت بخش ست چه بلا شد در رنگ عوام سخن كرده اید و دور از محبّت ذاتیه رفته بر خلاف گذشته جلال را بیش از جمال انكارند و ایلام را زیاده از انعام تصور نمایند زیرا كه در جمال و انعام مراد محبوب مشوب بمراد خود است و در جلال و ایلام خالص مراد محبوب ست و خلاف مراد خود اینجا وقت و حال وراء وقت و حال سابق ست شتـّان ما بینهما انتهی