در این راه نفسی باید مرده دلی میباید زنده جانی میباید فرخنده، ما دلی داریم مرده نفسی داریم زنده جانی در تفرقه و ایامی پراكنده، مصلحت دوستی را آنكه سزاوار باشی كه از عطا افكار باشی، عام بر آنند كه تا دعا نبود اجابت نبود خاص بر آنند كه تا اجابت نبود توفیق بدعا نبود، دنیا نه سرای آسایش است اگر آسایش است آنهم آزمایش است، از زندگانی در عذابیم گویی بر آتش كبابیم نه بیداریم و نه در خوابیم، بزرگ چیزی از ما فوت شد عمر گذشت و وقت موت شد.

الٰهی نه در بندم نه آزادم از تو نه رنجورم نه دلشادم، در سخاوت چون باد باش كه بر هر كس وزی و در شفقت چون آب باش كه بهر كشتی برسی اما در صحبت وحشی باش كه با هر كس نیامیزی، قرآن از دوست یادگار است چون دوست حاضر است با یادگار چه كار است.

تا وقتیكه نمازهای فرض خود را ادا و تادیه نكند، الله تعالی، نمازهای نافله وی را قبول نمی كند». عالم بزرگ و متخصص حدیث شریف، عبدالحق دهلوی "رحمة الله علیه" هنگامیكه این كتاب فارسی را شرح می كند چنین می گوید: «این حدیث شریف بیانگر اینست كه كسانی كه نمازهای قضا شدهٔ خود را نخوانده، نمازهای سنت و نافله را بخوانند، بیهوده زحمت می كشند.» زیرا، به نمازهایی كه فرض و واجب نیست، نمازهای نافله گفته می شود. به نمازهای نافله كه با نمازهای فرض ادا كرده می شود، نمازهای (سنّت مؤكّده) گویند. نمازهای نافله ایكه ادای آنها با نمازهای فرض خبر داده نشده است، نمازهای (سنّت زوائد) گویند.