در ثواب و فضیلت طلب حلال - ۲

و ابوبكر صدیق- رضی الله عنه- از دست غلامی شربتی شیر بخورد، و آنگاه بدانست كه نه از وجه است: انگشت بحلق فرو برد تا قی كرد، و بیم آن بود كه از رنج و سختی آن روح از وی جدا شدی، و گفت: «بار خدایا بتو پناهم از آن قدر كه در رگها بماند كه بیرون نیامد». و عمر رضی الله عنه همچنین كرد، كه بغلط از شیر صدقه بوی دادند. و عبدالله بن عمر- رضی الله عنهما- میگوید: «اگر چندان نماز كنید كه پشتها كوژ شود، و چندان روزه دارید كه چون موی شوید بباریكی، سود ندارد، و نپذیرد الا بپرهیز از حرام» و سفیان ثوری میگوید: «هر كه از حرام صدقه دهد، یا خیری كند، چون كسی باشد كه جامهٔ پلید ببول بشوید تا پلیدتر شود». و یحییٰ بن معاذ رازی رحمة الله علیه گوید: «طاعت خزانهٔ خدای تعالی است، و كلید وی دعاست و دندانهای وی لقمهٔ حلال است» و سهل بن عبدالله تستری رحمة الله علیه گوید: «كه هیچ كس بحقیقت ایمان نرسد الا بچهار چیز، همه فرایض بگذارد بشرط سنت، و حلال خورد بشرع و ورع [تقوی و پرهیز كاری] و از همه ناشایستها دست بدارد بظاهر و باطن، و هم برین صبر كند تا مرگ»

و گفته اند كه: «هر كه چهل روز شبهت خورد، دل وی تاریک شود و زنگار گیرد» و ابن المبارك گوید: «یک درم از شبهت بخداوند دهم دوستر دارم از آنكه صد هزار درم بصدقه دهم». و سهل تستری گوید: «هر كه حرام خورد، هفت اندام وی در معصیت افتد ناچار- اگر وی خواهد و اگر نخواهد- و هر كه حلال خورد، همه اندام وی بطاعت بود، و توفیق خیرات بوی پیوسته باشد».