در آداب زندگانی كردن با زنان از اول نكاح تا بآخر - ۱

بدانكه چون معلوم شد كه نكاح اصلی است از اصول دین، باید كه آداب دین در وی نگاه دارد، اگر نه فرق نباشد میان نكاح آدمیان و گشنی ستوران، پس در دوازده كار ادب نگاه باید داشت. ادب اول ولیمه است، و این سنتی موكدست. رسول -علیه السلام- عبدالرحمن عوف را گفت -چون نكاح كرده بود-: «أَوْلِمْ وَلَوْ بِشَاةٍ - ولیمه كن اگر همه بیک گوسفند باشد»؛ و هر كه گوسپند ندارد، آن قدر از طعام كه پیش دوستان نهند ولیمه باشد. رسول -علیه السلام- چون صفیه را نكاح كرد، از پست [آرد] جو و خرما ولیمه كرد. پس آن قدر كه ممكند باشد بباید كرد -تعظیم كار نكاح را-، و باید كه از سه روز اول در نگذراند، و اگر تاخیر افتد از هفته بیرون نشود. و سنت است دف زدن، و نكاح اظهار كردن [مقصود آشكار ساختن عروسی است] و بدان شادی نمودن، كه عزیزترین خلق بر روی زمین آدمیانند، و فتح باب آفرینش ایشان نكاح است، پس این شادی در محل خویش بود، و سماع و دف زدن در چنین وقت سنت است.

روایت است كه ربیعه بنت معوّد كه گفت: «آن شب كه مرا عروس كردند دیگر روز رسول -علیه السلام- درآمد، و كنیزگان دف میزدند و سرود میگفتند، چون رسول را بدیدند سناء رسول -علیه السلام- گفتند گرفتند بشعر، رسول گفت -علیه السلام- «همان گوئید كه میگفتید»، و نگذاشت كه سناء وی گویند بر دف. كه جد ببازی آمیختن پسندیده نباشد، و سناء وی دین جدّ باشد» ادب دوم خوی نیكو پیش گرفتن با زنان، و معنی خوی نیكو آن باشد كه ایشان را نرنجانند، بلكه آنكه رنج ایشان تحمل كنند، و بر محال گفتن و ناسپاسی كردن ایشان صبر كنند، كه در خبرست كه: «زنان را از ضعف و عورت آفریده اند. داروی ضعف ایشان خاموش بودنست، و داروی عورت ایشان خانه بریشان زندان كردنست».