قسم سیم مباحات بود، و هیچ عاقل مباد كه غافل وار چون بهایم در مباحات می رود و از نیت نیكو غافل ماند، كه خسران آن عظیم بود: كه از همه حركات سوال خواهند كرد و در همه مباحات حساب خواهد بود، اگر نیت بد بود بر وی بود، و اگر نیک بود ویرا بود، و اگر نه سر بسر بود؛ ولكن وقت ضایع كرده باشد كه بدان صرف كرده باشد و از وی فایده نگرفته، و خلاف كرده باشد این آیت را كه: «لا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيَا»، یعنی كه دنیا گذرانست تو نصیب خود از وی بستان تا با تو بماند، و رسول- صلوات الله علیه- گفت: «بنده را بپرسند از هرچه كرده باشد، تا آن قدر كه سرمه در چشم كند یا باری كلوخ بانگشت بمالد یا دست فرا جامه برادری كند».

بدانكه رسول گفت- علیه السلام- كه: خدای تعالی میگوید: «من رحمٰن ام و خویشی من رَحِم است، نام وی از نام خود شكافتم [مقصود اینست كه كلمه «رحم» كه بمعنی خویش است از كلمه رحمٰن كه نام خداوند است مشتق و شكافته شده]، هر كه خویشی پیوسته دارد با وی پیوندم، و هر كه بریده دارد از وی» ببرم؛ و گفت: «هر كه خواهد كه عمر وی دراز شود و روزی وی فراخ شود، گو خویشاوندانرا نیكودار؛ هیچ طاعت را بیش از آن ثواب نیست كه صلت رحم را، تا باشد كه اهل بیتی باشد كه بفسق و فجور مشغول باشد، چون صله رحم كنند، مال ایشان و فرزندان ایشان از بركت آن می افزاید» و گفت: «هیچ صدقه فاضلتر از آن نبود كه بخویشاوندی دهی كه با تو بخصومت بود». و بدانكه پیوستن رحم آن بود كه چون ایشان از تو قطع كنند تو بپیوندی، و هر كه تو را محروم دارد تو او را عطا دهی، و هر كه بر تو ظلم كند تو از وی درگذاری.