هفتم آنكه باشد كه اهل دینی را بیند با وی برادری گیرد در دین، كه مسجد آرامگاه دینست،

هشتم آنكه از خدای تعالی شرم دارد كه در خانهٔ وی گناه كند و بد اندیشد، و بدین قیاس كن جمله طاعات را، كه در هر یكی نیت بسیار توان كرد تا ثواب مضاعف شود.

قسم سیم مباحات بود، و هیچ عاقل مباد كه غافل وار چون بهایم در مباحات می رود و از نیت نیكو غافل ماند، كه خسران آن عظیم بود: كه از همه حركات سوال خواهند كرد و در همه مباحات حساب خواهد بود، اگر نیت بد بود بر وی بود، و اگر نیک بود ویرا بود، و اگر نه سر بسر بود؛ ولكن وقت ضایع كرده باشد كه بدان صرف كرده باشد و از وی فایده نگرفته، و خلاف كرده باشد این آیت را كه: «وَلَا تَنسَ نَصِيبَكَ مِنْ الدُّنْيَا»، یعنی كه دنیا گذرانست تو نصیب خود از وی بستان تا با تو بماند، و رسول- صلوات الله علیه- گفت: «بنده را بپرسند از هرچه كرده باشد، تا آن قدر كه سرمه در چشم كند یا باری كلوخ بانگشت بمالد یا دست فرا جامهٔ برادری كند».

بدانكه راضی بودن بقضاء الله تعالٰی از مقات اولیا است و هرگاه كه بنده از خداوند راضی بود این علامت آن بود كه خداوند نیز از وی راضی بود و حال اهل رضا از حال همه كس خوشترست و حق تعالٰی در كلام مجید خود خبر میدهد و میفرماید رضی الله عنهم ورضوا عنه یعنی خداوند از ایشان راضی و ایشان از خداوند راضی در تفسیر وسیط میگوید یعنی خداوند از ایشان راضی بطاعت ایشان و ایشان از خداوند راضی بثواب وی