بدانكه پنهان داشتن بیماری شرط توكل است، بلكه اظهار و گله كردن مكروه است الا بعذری، چنانكه طبیب را گوید ویا خواهد كه ضعف خویش اظهار كند و رعونت و جلدی را یكسو نهد، چنانكه علی را- رضی الله عنه- پرسیدند در بیماری كه بهتر هستی و بخیر هستی؟ گفت: نه، در یكدیگر نگاه كردند و تعجب داشتند، گفت: پس با خدای تعالی جلدی و مردی نمایم؟! این بحال وی لایق بود كه با آن قوت و بزرگی عجز خویش مینماید، و ازین بود كه گفت: یارب صبر روزی كن. و رسول- صلوات الله علیه- گفت: «از خدای تعالی عافیت خواه بلا مخواه». پس چون عذری نبود، اگر بیماری اظهار كند بر سبیل شكایت حرام بود، و اگر شكایت نبود روا باشد، ولكن اولی تر دست بداشتن بود: كه باشد كه در وی زیادتی گوید و باشد كه گمان گله افتد، و گفته اند كه ناله بر بیمار بنویسند، كه آن اظهاری باشد. و ابلیس از ایوب- علیه السلام- هیچ نیافت مگر ناله، و فضیل بن عیاض و بشر و وهب بن الورد چون بیمار شدندی در سرای ببستندی تا كسی نداند، و گفتندی نخواهیم كه كسی بعیادت ما آید، كه آنگاه گله باید كرد از بیماری.

بدانكه كس باشد كه بر ثناء خلق حریص بود و همیشه نام نیكو طلب كند اگر چه اندر كاری بود كه بر خلاف شرع باشد، و نكوهش خلق را كاره بود اگر چه بر كاری باشد كه آن حق بود، و این نیز بیماری دل است و علاج وی معلوم نگردد تا سبب لذت و الم در دل مردم در مدح و مذمت معلوم شود. بدانكه لذت مدح را چهار سبب است: