شعر * *

فكر در ذات حق روا نبود * كانچه معلوم شد خدا نبود *

ذره نیست در همه عالم * كه بهستی او كواه نه بود *

حضرتی را كه كس ندانستش * فكر آنجا بجز خطا نبود *

بدانكه اگرچه بعضی جایز شمرده اند و گفته اند كه میشاید حق تعالی بنده را بحقیقت ذات خود دانا گرداند اما هیچ كس نشان باز نداد و اگر دانست خود را دانست شعر * *

ای حضرت عزت تو والا * از گفت بكوی لا والا *

ای كون و مكان زپای تا فرق * در بحر محیط مشیت غرق *

اما حق معرفت حق سبحانه وتعالی و حدّ شناخت وی كه شرع بان ناطق و بفن بان واردست آنست كه ذات پاک او را بدوازده صفت بشناسی كه ده ازان صفات ثبوتی ست یعنی آن صفت ذات او را هست و ثابت ست و دو صفت تنزیهی و اگر چه صفات تنزیهی كه ذات او تعالی و تقدس ازان منزه و پاک ست بسیارست اما كل آنها درین دو صفت داخل ست بس

زد و خوردهای مسلمانان با هندوها، از سال ۱۸۵۸م. آغاز گردیده، با انكشاف روز افزون دوام نمود. حملات هندوها را بالای مسلمانان سازماندهی كرده، خودشان نشسته تماشا میكردند و از آن كیف میبردند. در سال ۱۹۹۰م. نیز در بوسنیا، صرب ها را بالای مسلمانان حمله ور ساختند. در كوچه ها خون اطفال و دختران مسلمان میریخت و انگلیسها نشسته، قهقهه كنان تماشا میكردند. در هندوستان هیچ سال اتفاق نیافتاده بود كه به سبب قربانی كردن گاو، واقعات خونین و فتنه هاییكه مرگ صدها و هزاران مسلمان را به بار می آورد، ظهور نكرده باشد.