و برای این گفت رسول- علیه السلام- كه: یا رب قوت آل محمد بقدر كفایت كن: كه دانست كه هر چه بیش از كفایت است از وی بوی كفر آید. پس هر كه این بدانست هرگز مال دوست ندارد، هر كه چیزی برای غرض دیگر طلب كند آن غرض را دوست داشته باشد نه آن چیز را، پس هر كه مال را دوست دارد اندر نفس خویش منكوس [واژگونه- معكوس] و معكوس است و حقیقت وی نشناخته است، و برای این گفت رسول- صلی الله علیه وسلم-: «تعس عبدالدینار وتعس عبدالدرهم- نگونسارست بندهٔ دینار و نگونسارست بندهٔ درهم» كه هر كه اندر بند چیزی بود بندهٔ آن بود. و برای این گفت ابراهیم خلیل- علیه السلام-: «واجنبنی وبنی ان نعبد الاصنام» یعنی: مرا و فرزندان مرا از بت پرستیدن نگاه دار بدین بت زر و سیم را خواست، كه بت همه خلق اینست كه روی بوی دارند، چه منصب انبیاء- علیهم السلام- بزرگتر از آنست كه از بت پرستیدن ترسند.

بدانكه هر چه طاعتست چون نماز و روزه اخلاص اندر وی واجبست و ریا حرام اما آنچه مباحست اگر خواهد كه ازان ثواب یابد هم اخلاص واجبست: مثلا چون اندر حاجت مسلمانی سعی كند برای ثواب را، باید كه غرض خویش درست كند و از وی شكر و مكافات و هیچ چیز چشم ندارد؛ و همچنین هر كه تعلیم كند، اگر بمثل توقع كند از شاگرد كه از پی وی فرا شود و خدمت كند، عوض طلب كرد و ثواب نیابد، اما اگر كند چون مقصود نبوده است ظاهر آن بود كه آن ثواب حبطه نشود، چون متعجب نباشد بر آن اعراض او از خدمت اگر اعراض كند؛