صنف ششم – كسی بود كه وام دارد، كه نه بمعصیتی بكار برده باشد، و درویش بود، یا توانگر بود ولیكن وام برای مصلحتی كرده باشد كه بدان فتنهٔ بنشیند؛

صنف هفتم – غازیانی باشند كه ایشانرا از دیوان جامگی [حقوق – شهریه] نبود: اگرچه توانگر باشند، ساز راه [هزینه و خرج سفر] از زكوة بدیشان بدهند؛

صنف هشتم – مسافر كه زاد راه ندارد – راه گذری باشد یا از شهر خویش بسفری رود – بقدر زاد و كرا [كرایه] بدو دهند. و هركه گوید: من درویشم یا مسكینم، روا بود كه بقول او فرا گیرند، چون معلوم نباشد كه دروغ میگوید؛ اما مسافر و غازی اگر بسفر و غزو [جنگ – جهاد] نروند زكوة ازیشان باز باید ستد؛ اما دیگر صنفها از قول معتمدان [اشخاص درست و طرف اعتماد] معلوم شود.

رسول گفت -صلی الله علیه وسلم-: «صدقه دهید و اگر همه یک خرما بود- كه آن درویش را زنده كند و گناه را بكشد: چنانكه آب آتش را»، و گفت: «بپرهیزید از دوزخ، و اگر همه نیم خرما باشد، و اگر نتوانید بسخنی خوش»، و گفت: «هیچ مسلمان از حلال صدقه ندهد، كه نه ایزد تعالی آنرا بر دست لطف خود بستاند و می پرورد -چنانكه شما چهار پای خویش پرورید- تا آنگاه كه خرمایی چند [باندازه] كوه اُحُد شود» و گفت: «فردا هر كسی در سایهٔ صدقهٔ خویش بود، تا آنگاه كه میان خلق حكم بكنند»، و گفت: «صدقه هفتاد در از درهای شرّ ببندد»، و پرسیدند كه: «كدام صدقه فاضلتر؟»، گفت: «آنكه در تن درستی دهی – در وقتی كه امید زندگانی داری و از درویشی نترسی نه آنكه صبر كنی تا جان بحلق رسد، آنگاه گویی این فلانرا و آن فلانرا: كه آن خود فلانرا شد، اگر تو گویی و اگر نه».