فرا ایشان یعنی بایشان وبسوی ایشان] منگرید كه ایشان از ما اند، «مرضت فلم تعدنی [بیمار شدم بعیادت من نیامدی: قسمتی از خبریست؛ واین كلام خداوند است بحضرت پیغمبر صلی الله علیه وآله، كه برطبق آن خداوند مهربان بیماری مؤمن را بیماری خویش میخواند وعیادت از او را عیادت از خود] در حق ایشان بدین میاید»

پس آن مثال پیشین، منهاج [راه راست] پادشاهی آدمی بود در درون تن خویش، و این مثال هم منهاج مملكت ویست بیرون تن خویش. و بدین وجه، این معرفت نیز هم از معرفت خویش حاصل آید: بدین سبب بود كه معرفت نفس خود عنوان اول ساختیم.

بدانكه دعا كردن به تضرع و زاری از جملهٔ قُرُباتست [نزدیک كننده بخداوند] و رسول میگوید -علیه السلام- كه: «دعا مُخ عبادتست»، و این برای آنست كه مقصود از عبادت عبودیت است، و عبودیت بدان بود كه شكستگی خود و عظمت حق تعالی هر دو بهم بیند و داند. و در دعا این هر دو پیدا آید، و هر چند بتضرع تر باشد اولیتر و باید كه هشت آداب نگاه دارد.

اول- آنكه جهد كند تا در وقت شریف افتد، چون: عرفه و رمضان و آدینه و وقت سحرگاه و در میان شب؛

دوم- آنكه احوال شریف نگاهدارد، چون: وقت مصاف كشیدن [بجنگ رفتن] غازیان و باز آمدن، و وقت نماز فریضه، كه در خبرست كه درهای آسمان درین وقت بگشایند، و همچنین در میان بانگ نماز و اقامت، و وقتی كه روزه دارد، و وقتی كه دل رقیق تر باشد: كه رقت دل دلیل گشادن درِ رحمت بود؛