آداب دعا - ۲

سوم- آنكه هر دو دست بردارد، باخر بر وی فرو آرد، كه در خبرست كه: «خدای تعالی كریم تر از آنست كه دستی كه به وی برداشتند تهی باز گرداند»، و رسول -علیه الصلوة والسلام- گفت: «هر كه دعا كند، از سه چیز خالی نماند؛ یا گناهی بیامرزد، یا در حال خیری بوی رساند، یا در مستقبل خیری بوی رسد»؛

چهارم- آنكه دعا با ترَدّد نكند، بلكه دل در آن دارد كه لابد اجابت آید، كه رسول -علیه السلام- میگوید: «ادعوا الله وانتم موقنون بالْاِجابة [خدا را بخوانید در حالی كه پذیرفته شدن آن را باور داشته باشید]»؛

پنجم- آنكه دعا بزاری و خشوع دل كند، كه در خبرست كه: «از دل غافل هیچ دعا نشنوند»؛

ششم- الحاح كند در دعا و تكرار میكند و می آویزد، و نگوید: «اند [چند] بار دعا كردم و اجابت نبود»، كه وقت اجابت و مصلحت آن ایزد تعالی بهتر داند؛ و چون اجابت یابد، سنت آنست كه بگوید: «الحمد لله الذی بِنِعْمَة تتم الصالحات [سپاس خدایی را كه بسبب نعمت او كارهای نیک تمام می شود]» و چون اجابت دیرتر بود، گوید: «الحمد لله علی كل حال [سپاس خدایرا در هر حال]»؛

هفتم- آنكه نخست تسبیح كند و صلوات دهد؛ و رسول -علیه السلام- پیش از دعا بگفتی: «سبحان ربی العلی الاعلی الوهاب [منزه است پروردگار بزرگ بلند مرتبه بسیار بخشنده من]»، و گفته است: «هر كه دعا خواهد كرد، نخست باید كه بر من صلوات دهد، كه این دعا را اجابت بود ناچار، و خدای تعالی كریم تر از آنست كه از دو دعا یكی اجابت كند و یكی منع كند»؛