در ثواب و فضیلت طلب حلال - ۳

و عبدالله بن عمر- رضی الله عنهما- میگوید: «اگر چندان نماز كنید كه پشتها كوژ شود، و چندان روزه دارید كه چون موی شوید بباریكی، سود ندارد، و نپذیرد الا بپرهیز از حرام» و سفیان ثوری میگوید: «هر كه از حرام صدقه دهد، یا خیری كند، چون كسی باشد كه جامهٴ پلید ببول بشوید تا پلیدتر شود». و یحیی بن معاذ رازی رحمة الله علیه گوید: «طاعت خزانهٴ خدای تعالی است، و كلید وی دعاست و دندانهای وی لقمهٴ حلال است» و سهل بن عبدالله تستری رحمة الله علیه گوید: «كه هیچ كس بحقیقت ایمان نرسد الا بچهار چیز، همه فرایض بگذارد بشرط سنت، و حلال خورد بشرع و ورع [تقوی و پرهیز كاری] و از همه ناشایستها دست بدارد بظاهر و باطن، و هم برین صبر كند تا مرگ»

و گفته اند كه: «هر كه چهل روز شبهت خورد، دل وی تاریک شود و زنگار گیرد» و ابن المبارك گوید: «یک درم از شبهت بخداوند دهم دوستر دارم از آنكه صد هزار درم بصدقه دهم». و سهل تستری گوید: «هر كه حرام خورد، هفت اندام وی در معصیت افتد ناچار- اگر وی خواهد و اگر نخواهد- و هر كه حلال خورد، همه اندام وی بطاعت بود، و توفیق خیرات بوی پیوسته باشد». و اخبار و آثار درین باب بسیارست، و بسبب این بود كه اهل ورع احتیاط عظیم كرده اند، و یكی ازیشان وهب بن الورد بوده است، كه هیچ چیز نخوردی كه ندانستی از كجاست، یک روز مادرش قدحی شیر بوی داد، پرسید كه از كجاست و بها از كجا آورده اند و از كی خریده اند، چون همه بدانست گفت گوسفند چرا از كجا كرده است- و از جایی چرا كرده بود كه مسلمانانرا در آن حقی بود- نخورد،