در بیان نیت نماز - ۲
فصل هفتم در بیان نیت نماز بدانكه نماز فریضه است بحكم خدای تعالی از برای آنكه فرموده است خدای تعالی كه بگوی ای محمد كه نیافریده اند ما را مگر از برای آنكه به پرستیم خداوند را باخلاص و اخلاص نیست بی نیت پس نیت فریضه باشد در همه طاعتهای فریضه و رسول ﷺ فرمود كه كارهای معتبر به نیت است پس نیت نماز گزاردن فریضه باشد و باید كه نیت نماز كند آن نیت در دل او باشد چنان كه میان نیت و تكبیر اول هیچ چیزی دیگر بدل او در نیاید و اگر چیزی دیگر بدل او در آید باز دیگر بار نیت باید كرد بعد ازان تكبیر گفت و باید كه بداند كه كدام نماز میگزارد و در (فتاوای ظهیری) آورده است كه تنها گزار باید كه نیت كند كه كدام نماز میگزارد و روی بجانب كعبه نیز نیت كند و امام بدین هر سه نیت كند كه كدام نماز میگزارد و روی بجانب كعبه نیز نیت كند و امام بدین هر سه نیت كند و نیت امامت نیز كند و در (فتاوای حجّهه بلخی) آورده كه اگر امام نیت امامت مردان نكند روا باشد و اگر مردی تنها میگزارد و دیگری اقتدا بوی كند نماز او روا باشد و اگر زنان در آخر صف باشند و امام نیت امامت ایشان نكند و ایشان اقتدا بامام كرده باشند نماز ایشان روا باشد اما اگر زنان در میان صفهای مردان بایستند چنانكه نماز مردان بسبب ایشان تباه شود اگر امام نیت امامت ایشان نكرده باشد نماز ایشان روا نباشد نزدیک ابوحنیفه و ابویوسف و محمد و بنزدیک زفر روا بود و این روایت در (منظومه) است و در (فتاوای حسامی) [مولف (فتاوای حسامی) حسام الدین عمر استشهد سنة ۵۳۶ ه. [۱۱۴۱ م.]] آورده كه اگر مردی تنها نماز میگزارد و نیت كرده است كه امامت نكند قومی اقتدا بوی كنند نماز ایشان درست باشد و اگر این امام سوگند خورده بود كه امامت نكند سوگند در گردن وی نیاید و نماز جماعت ایشان درست باشد از برای آنكه نیت امامت مردان شرط نیست امّا مقتدی نیت كند كه كدام نماز میگزارد و از برای خدای میگزارد و روی بجانب قبله و اقتدا بامام و این روایت در (فتاوای ظهیری) است