در بیان چیزهایی كه نماز را تباه كند و چیزهایی كه نماز را تباه نكند - ۲
از برای آنكه در نماز گریستن باواز چنان باشد كه گویی مگر میگوید كه من مصیبت زده ام مرا تعزیت كنید و این سخن آدمیانست اما اگر گریستن او از ذكر بهشت یا از بیم دوزخ بود تباه نشود چنانكه امام آیت عذاب خواند جماعتی از ترس آه كنند ویا گفت كه یا ربّ یا باواز بگریست نماز تباه نشود یا امام آیت رحمت خواند جماعتیان بامید رحمت بگریستند ویا اللّهمّ ارزقنا گویند باتفاق نماز تباه نشود كه این آواز گریه دلیل باشد بر حضور و گویی مگر میگوید كه ای بار خدای بهشت میطلبم و از آتش دوزخ بتو پناه میگیرم و در (كنز) و (هدایه) آورده كه تنحنح كردن و جواب عطسه زننده باز دادن یعنی در جواب او یرحمک الله گفتن نماز تباه كند و اگر در نماز عطسه زد و الحمد لله گفت نماز تباه نشود اگر كسی بیرون نماز قرآن میخواند و فرو ماند و دیگری در نماز بود او را باز گفت نماز او تباه شود امّا اگر امام در قراءت در مانده شد جماعتی باز گوید باتفاق نماز تباه نشود اگر چه كه امام چندان خوانده باشد كه نماز بدان درست باشد اما باید كه بنیت كشادن بر امام باز گوید نه بر نیت قرآن خواندن اما اگر امام از آیتی بایتی رود یا از سوره بسوره رود جماعتی باز گوید نماز او تباه شود و اگر امام از وی بگیرد نماز امام نیز تباه شود و در (متفق) آورده كه عمل كثیر نماز را تباه كند چنانكه خوردن و آشامیدن و شانه كردن و موزه پوشیدن و لگام بر سر چهار پای زدن و كمان كشیدن و جوز گره بستن و دستار پیچیدن