پیدا كردن صنف هشت گروه گیرنده زكوة - ۱

صنف اول – فقیرست، و اینكسی بود كه هیچ چیز ندارد و هیچ كسب نتواند كرد اگر قوت روز تمام دارد و جامهٴ تن تمام دارد فقیر نبود، و اگر قوت یک روز و یک نیمه بیش ندارد، ولی پیراهن دارد بی دستار [دستار چیزی است كه بسر بندند. و در اینجا مقصود پوشیدنیهای غیر از پیراهن باید باشد] یا دستار دارد بی پیراهن درویش بود، و اگر كسب بآلت تواند كرد و هیچ آلت ندارد، درویش بود، واگر طالب علمست و اگر بكسب مشغول شود از ان باز ماند، درویش بود، و بدین درویشی كمتر یابد – مگر اطفال را – تدبیر آن بود كه درویش معیل طلب كنند و حصه [سهم – قسمت] فقیر از جهت اطفال بدو تسلیم كند،

صنف دوم – مسكین است. و هركرا خرج مهم از دخل بیش بود او مسكین باشد، و اگر چه سرای و جامه دارد ولیكن كفایت یكساله ندارد، و كسب او بدان وفا نكند، روا بود كه چندانی بدو دهند كه كفایت سالی تمام شود؛ و اگر فرش و خنوز خانه و كتب دارد، چون بدان محتاج بود مسكین بود، و اگر زیادت از حاجت دارد مسكین نبود؛

صنف سوم – كسانی باشند كه زكوة جمع كنند و بدرویش رسانند: مزد ایشانرا از زكوة بدهند؛

صنف چهارم – مؤلفه باشند: و این محتشمی [شخص بزرگ و معروف و صاحب اسم و رسم] باشد كه مسلمان شود اگر مالی بوی دهند، و دیگرانرا رغبت افتد كه بسبب آن مسلمان شوند؛

صنف پنجم – مُكاتب بود: و این بندگان باشند كه خویشتن باز خرند و بهاء خود بخواجه [آقا – ارباب] خویش رسانند؛