جمره، افزایش گرما، به فاصله های هفت روزه میباشد كه، در هنگام نزدیک آمدن بهار ابتدا در هوا، بعد در آب و در نهایت در خاک بمیان می آید. جمره بمعنی قطعه سوخته ذغال، بمعنی گدازه (اخگر) می باشد. افتادن جمره ها نظر به روزهای قاسم انجام میگیرد. جمره اول، به هوا، در یكصدو پنجمین روز قاسم (در ۲۰ فبروری ( فوریه))، جمره دوم، به آب، در یكصدو دوازدهمین روز (در ۲۷ فبروری (فوریه))، جمره سوم، به خاک، در یكصد و نوزدهمین روز (در ۵ مارچ (مارس)) می افتد. امروز یكصد و پنجمین روز قاسم، یعنی روزی است كه اولین جمره به هوا می افتد. جمره ها، مژده دهنده شروع به گرمی گراییدن هوا و پشت سر گذاشتن روزهای سرمای زمستان می باشد.

«رباعی»

(در راه خدا دو كعبه آمد منزل)

(یک كعبه صورتست یک كعبه دل)

(تا بتوانی زیارت دلها كن)

(كافزون زهزار كعبه باشد یک دل)

الهی دیده ده كه دشمن بیند افكار شود چون دوست بیند هزار شود. یكی چهل سال علم آموزد و چراغی نیفروزد یكی سخنی گوید و دل خلقی بسوزد، دشوار است دشوار است تا از خود نرهی كار است، ای از یک قطره منی در ترا زوری قدرت چند منی، هان گمان بد نبری كه از گمان خود بر نخوری، سخن حلاج شنیدم نه قبول كردم و نه انكار من نه صرافم مرا به قبول و انكار چه كار، هر كه خواست بار او از دل ما برخواست. همه از روز پسین ترسند من از روز پیشین هر كه بر خود بندد بر خود خندد،