یا اهل زمین پای ندارید درین كارها كه بدان فریفته شده اید و روی بصحبت و مجالست و موانست من آورید و بمن انس گیرید تا بشما انس گیرم، كه من طینت دوستان خویش از طینت ابراهیم آفریدم دوست من و موسی همراز من و محمد برگزیدهٔ من، و دل مشتاقان خویش از نور خود آفریدم و بجلال خود پروردم. و ببعضی انبیا وحی آمد كه مرا بندگان اند كه مرا دوست دارند و من ایشان را دوست دارم، و آرزومند منند و من آرزومند ایشان، مرا یاد كنند و من ایشان را یاد كنم، نظر ایشان بمنست و نظر من بایشان، اگر شما نیز راه ایشان گیرید شما را دوست گیرم و اگر از راه ایشان بگردید شما را دشمن گیرم. این و امثال این اخبار در محبت و شوق بسیارست و این قدر اینجا كفایت بود.

بدانكه كبر بعضی از بعضی عظیمترست وفاحش ترست: و تفاوت این ازان خیزد كه تكبر وی یا بر خدای تعالی بود، یا بر رسول (علیه السلام) یا بر بندگان:  درجه اول تكبرست بخدای تعالی، چون تكبر نمرود و فرعون و ابلیس و كسانی كه بحق نگرویدند و بخدایی دعوی كردند و از بندگی ننگ داشتند، و حق تعالی گفت: لَّن يَسْتَنكِفَ الْمَسِيحُ أَن يَكُونَ عَبْدًا لِّلَّهِ وَلَا الْمَلَائِكَةُ الْمُقَرَّبُونَ– نه عیسی از بندگی ننگ دارد و نه فرشتگان مقرب».  درجه دوم تكبر بود بر رسول (علیه السلام) چنانكه كفار قریش كردند و گفتند كه: ما آدمئی را همچون خویشتن سر فرود نیاوریم، چرا فرشته  بما نفرستادند، و یا چرا مردی محتشم نفرستادند و یتیمی فرستادند «وقالوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ» و ایشان دو گونه بودند: گروهی كبر حجاب ایشان گشت تا خود تفكر نكردند و نبوت وی بنشناختند،