بنده پسندیده هر چه كند برای خدای كند

چون بدانستی كه معنی نیت باعث است بر عمل، بدان كه كس بود كه باعث وی بر طاعت بیم دوزخست و كس بود كه باعث وی نعمت بهشتست، و هر كه كاری برای بهشت كند بندهٔ شكم و فرجست، خود را می كشد تا جایی افتد كه كار شكم و فرج مهیا دارد، و آنكه برای بیم دوزخ كند چون بندهٔ بد است كه الا از بیم كار نكند، و این هر دو را برای خدای تعالی بس كاری نیست، بلكه بندهٔ پسندیده آن بود كه آنچه كند برای خدای كند نه برای بهشت و دوزخ، و مثل این چنان بود كه كسی بمعشوق خویش نگرد برای معشوق نگرد نه برای آن تا معشوق ویرا سیم و زر دهد، آنكه برای سیم و زر نگرد مقصود وی سیم و زرست. پس هر كه جمال و جلال حضرت الهیت محبوب و معشوق وی نیست از وی چنین نیت صورت نبندد، و آنكس كه چنین شد عبادت وی تفكر بود در جمال حق و مناجات بود با وی، اگر طاعتی كند نیز برای آن كند كه فرمان بردن محبوب نیز دوست دارد، و آنكه خواهد كه تن را نیز ریاضت دهد و در بندگی واگر معصیتی دست بدارد ازآن بدارد كه داند كه متابعت شهوات ویرا حجاب كند از لذت مشاهدت ومناجات، وعارف بحقیقت این بود.

احمد بن خضرویه حق را سبحانه وتعالی بخواب دید كه گفت: همه مردمان از من می طلبند مگر بویزید كه مرا می طلبد شبلی را بخواب دیدند، گفتند خدای تعالی با تو چه كرد؟ گفت با من عتاب كرد، كه یكراه بر زبان من برفت كه: چه زیان است بیش از آنكه بهشت فوت شود، گفت: نه، چه زیانست بیش از آنكه دیدار من فوت شود؟ و حقیقت این دوستی و این لذت در اصل محبت گفته آید، ان شاء الله تعالی.