در بیان فریضهای نماز - ۲
اگر در وقت سجده كردن روی و قدم او برین نجاست باشد نماز او تباه شود اگر پیش ازان كه سر بسجده نهد قدمهای خود بر خاک پاک نهد نماز او روا باشد و این جایی باشد كه نجاست غلیظه باشد اما اگر نجاست خفیفه باشد روا باشد و نجاست خفیفه بول حیوانی است كه گوشت او حلال است و اگر سجده بر جای پلید بیارد و ندانست پس بعوض آن سجده بر جای پاک سجده دیگر بیارد نزدیک ابویوسف و محمد روا نباشد و اگر دستها بر جای پلید نهاد و بر جای پاک سجده كرد بقول ابوحنیفه و ابویوسف و محمد روا باشد و بقول زفر و شافعی روا نباشد و در زانوها همچنین روا نبود بنزدیک شافعی و زفر امّا نزدیک ابوحنیفه و ابویوسف و محمّد روا باشد و این روایت در (منظومه) است و اگر زانوها را بر جای پلید نهد و بر جای پاک سجده كند بر قول بعضی از علما روا باشد امّا روایت صحیح آنست كه روا نباشد و در (خلاصه) آورده است كه نهادن هر دو قدم در سجده فریضه است اگر یک قدم بنهد و دیگر قدم ننهد نماز تباه نشود و اگر هر دو قدم را در هر دو سجده بر زمین ننهند نماز تباه شود و اگر در آب پلید یا در نجاست گیاه برآید آنچه در هوا باشد پاک باشد و آنچه در میان آب باشد پلید باشد و اگر آن گیاه را بر وی آن نجاست بخوابانند و بر بالای آن نماز گزارند روا باشد بشرط آنكه آن نجاست پوشیده شود و اگر پلاسی است یک طرف پاک و یک طرف پلید امام طحاوی گفته كه اگر آن یک طرف پاک را بر بالای سر در هوا كنند آن طرف پلید نجنبد بران طرف پاک نماز روا باشد و این قول نصر بن یحیی است امّا قول شیخ (برهان الدّین) [برهان الدین علی مرغینانی مولف تجنیس توفی سنة ۵۹۳ ه. [۱۱۹۶ م.]] آنست كه اگر جای قعده و سجده پاک باشد نماز روا باشد و پلاس بزرگ حكم زمین دارد و در (فتاوای ظهیری) [مولف (فتاوای ظهیریه) قاضی محمد زاهد توفی سنة ۶۱۹ ه. [۱۲۲۲ م.] فی بخاری] آورده كه اگر بوریا پلید شود بنگرند اگر خشک باشد چاره نباشد از مالیدن و تراشیدن آن