و عیسی- علیه السلام- با حواریان بر سگی مردار بگذشت، گفتند: این گنده چیزیست! عیسی -علیه السلام- گفت: آن سپیدی دندان وی سخت نیكو چیزی است، ایشانرا بیاموخت كه از هر چه بینند آن گویند كه نیكوترست. خوكی بر عیسی -علیه السلام- بگذشت، گفت: برو بسلامت، گفتند: یا روح الله، خوک را هم چنین می گویی؟ گفت: زبان خود را خو فرا نكنم جز فرا خیر. و علی بن الحسین -رضی الله عنه- یكی را دید كه غیبت همی كرد، گفت خاموش كه این نان خورش سگان دوزخ است.

و اندر وی شش آفت است: چهار اندر گوینده و دو اندر شنونده كه ممدوح بود: اما آفت مادح، یكی آن باشد كه زیادت گوید و دروغ زن گردد، اندر اثرست كه: «هر كه اندر مدح مردمان افراط كند روز قیامت ویرا زبانی دراز باشد چنانكه اندر زمین میكشد و پای بر وی همی نهد و همی شگرفد [شگرفیدن- لغزیدن]».

دوم آنكه باشد كه اندر وی نفاق بود، و بمدح فرا نماید كه ترا دوست دارم و باشد كه ندارد. سوم آنكه باشد كه چیزی گوید كه تحقیق نداند چنانكه پارسا و پرهیزگار و پر علم است و مثل این. یكی مردی را مدح گفت، رسول -علیه السلام- گفت: ویحك [وای بر تو] گردن وی بزدی، پس گفت: اگر لابدست و مدح كسی خواهی گفت، گو پندارم كه چنین است و بر خدای كس را تزكیت [كسی را بپاكی یاد كردن] نكنم، آنگاه حساب وی بر خدایست اگر همی پندارد و راست همی گوید.

چهارم آنكه- باشد كه ممدوح ظلم بود و بسخن وی شاد شود و نشاید كه ظالم را شاد گردانی؛ و رسول -علیه السلام- گفت: «چون فاسق را مدح گویند حق تعالی خشم گیرد بر آنكس». اما ممدوح را از دو وجه زیان دارد:

چهارم آنكه- باشد كه ممدوح ظلم بود و بسخن وی شاد شود و نشاید كه ظالم را شاد گردانی؛ و رسول -علیه السلام- گفت: «چون فاسق را مدح گویند حق تعالی خشم گیرد بر آنكس».