روزها و شبهای مبارک - شب مولود - ۲
سلطان أربیل ابوسعید مظفرالدّین كوكبوری بن زین الدین علی، در شبهای مولود جشن و شادی نموده، اكرام و احسان ها میكرد. اخلاق زیبا، خیرات و حسنات سلطان، در كتاب تاریخ ابن هلیگان و در صفحه دوصد وسی وچهار كتاب (حجة الله علی العالمین) و در رساله (مولود شریف) سید عبدالحكیم افندی بطور مفصل نوشته شده است. مولود، بمعنی زمان تولد می باشد. ربیع الاوّل، بمعنی بهار می باشد. پیغمبر ما "صلی الله علیه وسلم" بعد از نبوت هر سال به این شب اهمیت میدادند. امت هر پیامبر روز تولد پیامبر خودشان را جشن (عید) میگرفتند. امروز نیز عید مسلمانان می باشد. روز خوشحالی و سرور می باشد. هنگامیكه حضرت آدم علیه السلام میان روح و جسد بود، او پیامبر بود. حضرت آدم عیله السلام و همه چیز، به شرافت او آفریده شده است. نام مبارک او با حروف اسلامی بر بالای جنت ها، آسمانها و عرش نوشته شده است. پدر بزرگ او عبدالمطلب، نام (محمد) را بر او نهاد. در خوابش دیده بود كه نام او بر روی زمین گسترش خواهد یافت، هر كس او را مدح و ثناء خواهد كرد. محمد، بمعنای بسیار مدح شونده می باشد. آمدن جبرائیل علیه السلام برای اولین بار و پیغمبر بودن محمد علیه السلام را خبر دادنش، در حین هجرت بیرون شدن حضرت رسول از غاریكه در شهر مكه می باشد و پا نهادن آنحضرت به ده قبا مدینه منوره، بیرون آمدن پیغمبر ما از مدینه به عزم فتح مكه و نیز وفات رسول خدا، همه در روز دوشنبه بوقوع پیوسته است. هنگام تولدش دیده شد كه نافش بریده شده و ختنه شده بود. هنگامیكه به روی زمین شرف فرما شد، انگشت شهادتش را بلند كرد و سجده نمود. گهواره او را فرشتگان می جنباند. در گهواره آغاز به تكلم نمود.