و راندن كشتی بر روی دریا و ساختن و شكل آن چنانكه فرو نشود، و هدایت كشتی بآن تا باد كژ از راست بشناسد، و آفریدن ستاره تا دلیل وی بود آنجا كه همهٔ عالم آب بود و هیچ نشان نبود از همه عجیب تر. بلكه آفرینش صورت آب در لطیفی و روشنی و پیوستگی اجزاء وی بیكدیگر، و در بستن حیات همهٔ خلق از حیوان و نبات در وی از همه عجیب تر: كه اگر بیک شربت محتاج شوی و نیابی همه مالهاء روی زمین بدهی و اگر آن شربت را كه در باطن تست راه بسته شود كه بیرون نتواند آمد، هر چه داری بذل كنی تا ازان خلاص یابی. و در جمله عجایب آب و دریا هم بی نهایتست.

بدانكه پنهان داشتن بیماری شرط توكل است، بلكه اظهار و گله كردن مكروه است الا بعذری، چنانكه طبیب را گوید ویا خواهد كه ضعف خویش اظهار كند و رعونت و جلدی را یكسو نهد، چنانكه علی را -رضی الله عنه- پرسیدند در بیماری كه بهتر هستی و بخیر هستی؟ گفت: نه، در یكدیگر نگاه كردند و تعجب داشتند، گفت: پس با خدای تعالی جلدی و مردی نمایم؟! این بحال وی لایق بود كه با آن قوت و بزرگی عجز خویش مینماید، و ازین بود كه گفت: یارب صبر روزی كن. و رسول -صلوات الله علیه- گفت: «از خدای تعالی عافیت خواه، بلا مخواه». پس چون عذری نبود، اگر بیماری اظهار كند بر سبیل شكایت حرام بود، و اگر شكایت نبود روا باشد، ولكن اولی تر دست بداشتن بود: كه باشد كه در وی زیادتی گوید و باشد كه گمان گله افتد، و گفته اند كه ناله بر بیمار بنویسند، كه آن اظهاری باشد. و ابلیس از ایوب -علیه السلام- هیچ نیافت مگر ناله، و فضیل بن عیاض و بشر و وهب بن الورد چون بیمار شدندی در سرای ببستندی تا كسی نداند، و گفتندی نخواهیم كه كسی بعیادت ما آید، كه آنگاه گله باید كرد از بیماری.