اما حزم احتیاط است، كه باشد كه شرب غرض قوی تر بود وی ضعیف تر پندارد و سلامت در آن بود كه آلت غرض نیست گرداند. و دلیل دیگر آنكه باجماع اگر كسی در راه حج تجارتی دارد حج وی ضایع نبود، لكن ثواب وی چون ثواب مخلص نباشد، ولكن چون قصد اصلی وی حج است و آن دیگر تبع است ثواب ویرا بجمله حبطه نكند اگر چه نقصانی آرد، واگر كسی غزا برای خدای تعالی می كند ولكن از دو جانب می توان شد كه یكی توانگران اند و غنیمت بسیار باشد از ایشان و یكی از درویشان، بجانب توانگران شود نباید كه غزاء وی حبطه شود بجملگی، كه آدمی از آن خالی نباشد كه در خویشتن فرقی یابد یا نیابد، والعیاذ بالله اگر این شرط بود در یافتن ثواب بیم بود، كه بدین شرط هیچ عملی درست نیاید خاصه مجلس درس و تصنیف و آنچه روی در خلق دارد، كه تا كسی را بیک راه از خویشتن فرا نستاند ازین خالی نباشد كه مثلا تصنیف وی بدیگری اضافت كنند و سخن وی بر دیگری بندند كه از آن آگاهی یابد، اگر چه آن آگاهی را كاره باشد.

رسول گفت -صلی الله علیه وسلم-: «صدقه دهید و اگر همه یک خرما بود- كه آن درویش را زنده كند و گناه را بكشد: چنانكه آب آتش را»، و گفت: «بپرهیزید از دوزخ، و اگر همه نیم خرما باشد، و اگر نتوانید بسخنی خوش»، و گفت: «هیچ مسلمان از حلال صدقه ندهد، كه نه ایزد تعالی آنرا بر دست لطف خود بستاند و می پرورد -چنانكه شما چهار پای خویش پرورید- تا آنگاه كه خرمایی چند [باندازه] كوه اُحُد شود» و گفت: «فردا هر كسی در سایهٔ صدقهٔ خویش بود، تا آنگاه كه میان خلق حكم بكنند»، و گفت: «صدقه هفتاد در از درهای شرّ ببندد»،