حضرت امام غزالی عمرش را برای آموختن و آموزاندن اوامر و نواهی اسلامیت صرف كرده است. در روز دوشنبه ۱۴ جماذی الاول سال ۱۱۱۱ میلادی (۵۰۵ هجری قمری)، در وقت نماز صبح، شبی كه قسمت زیاد آن روز را با خواندن قرآن كریم، ذكر و طاعت سپری كرده بودند، وضو گرفتند و نمازشان را ادا كردند. سپس از كسانیكه در اطرافش بود كفن خواست. كفن را بوسه زد و به رویش مالید، بر سرش گذاشت. بعد از آن به اطاقش داخل شد. در داخل، بیشتر از زمانهای دیگر ماند. بنابرین، هنگامیكه سه نفر از كسانیكه در آنجا بودند داخل اطاق شدند، دیدند كه كفن را پوشیده رویش را به طرف قبله گردانیده، روحش را تسلیم كرده اند. سید مصطفی بكری چنین می گوید: من در مدینه منوره خدمتكار مسجد نبوی بودم. هر شب حضرت رسول الله را در خواب میدیدم. در هر خوابی كه میدیدم تبسم می فرمودند. من هم به خود می گفتم كه، "وظیفه ام را خوب به انجام رسانیده ام" و خوشحال می شدم. یک شب در خوابم حضرت رسول الله را غمگین دیدم، فرمودند كه: "ای مصطفی، تو غمگین مباش! در خدمتت قصوری انجام ندادی. یكی از علمای امت من، كه اسم من را داشت وفات نمود. برای همان غمگین هستم". بعداً خبردار شدیم كه، در آن روز حضرت امام محمد غزالی وفات نموده اند.

در (محیط) آورده كه هر كه قرآن خواند باید كه حرفها را درست گوید و وقوف را نگاه دارد و تشدید و مدّ اصلی را نگاه دارد و امیرالمومنین علی رضی الله عنه گفت كه معنی ترتیل اینست و نزدیک شافعی اگر در فاتحه خطا خواند تباه شود و اگر در سوره دیگر خواند تباه نشود و نزدیک علمای ما فاتحه یا سوره دیگر هر كدام كه بیان كرده خواهد شد اگر خطا خواند نماز تباه شود و هر سینی كه بعد ازان طا باشد اگر بصاد خواند نماز تباه نشود چنانكه (لئن بسطت) و (یبسط) و آنچه مانند این باشد