پنجم گوش داشتن و شنودن غیبت است و چنانكه غیبت كردن برادر مسلمان حرامست شنودن نیز حرامست كه رسول الله ﷺ فرمود كه هر كه غیبت كند تا چهل روز نماز او بآسمان نبرند یعنی قبول نكنند و در (صحیحین) آورده كه رسول الله ﷺ از یاران پرسید كه میدانید كه غیبت چیست یاران گفتند كه خدای و رسول خدای داناترست پس رسول الله ﷺ فرمود كه غیبت آنست كه برادر مسلمان خود را یاد كنی بآنچه او را ناخوش آید یاران گفتند كه اگر آنچه در وی باشد بگوییم غیبت باشد فرمود كه آری غیبت همین است كه اگر آنچه در وی نباشد بگویند بهتان باشد و رسول الله ﷺ فرمود كه یک غیبت چنان بود سی بار زنا اما اگر اهل شهریرا یا اهل دیهی را غیبت كنند مادامكه نام قوم معین مخصوص نبرند غیبت نباشد اما كسی كه معصیت آشكارا كرده او را ببدیهاء او یاد كنند غیبت نباشد الهی زبان همه را از غیبت نگاه دار آمین

بدانكه هر سبب كه قطعی یا غالبست از راه آن برخاستن شرط نیست در توكل، بلكه اگر متوكل در خانه ببندد و قفل بر نهد تا دزد كالا نبرد توكل باطل نشود، و اگر سلاح برگیرد و از خصم حذر كند هم چنین، و اگر جبه برگیرد تا در راه سرما نیابد همچنین؛ و اگر سیر خورد مثلا تا حرارت باطن در راه اثر سرما كمتر كند این چنین اسباب دقیق مناقض توكل بود همچون داغ و افسون، اما آنچه از اسباب ظاهرست دست بداشتن آن شرط نیست. اعرابی در پیش رسول -صلوات الله علیه- آمد، گفت اشتر چه كردی؟ گفت بگذاشتم و توكل كردم، گفت ببند و توكل كن. اما اگر رنجی رسد از آدمی، احتمال كردن و دفع ناكردن از توكلست چنانكه خدای تعالی گفت «ودع اذیهم وتوكل علی الله» و گفت: «ولنصبرن علی ما آذیتمونا وعلی الله فلیتوكل المتوكلون»؛ اما اگر رنج از مار و گژدم و سباع بود صبر نشاید، دفع باید كرد: