جمره، افزایش گرما، به فاصله های هفت روزه میباشد كه، در هنگام نزدیک آمدن بهار ابتدا در هوا، بعد در آب و در نهایت در خاک بمیان می آید. جمره بمعنی قطعه سوخته ذغال، بمعنی گدازه (اخگر) می باشد. افتادن جمره ها نظر به روزهای قاسم انجام میگیرد. جمره اول، به هوا، در یكصد و پنجمین روز قاسم (در ۲۰ فبروری [فوریه])، جمره دوم، به آب، در یكصد و دوازدهمین روز (در ۲۷ فوریه- فبروری)، جمره سوم، به خاک، در یكصد و نوزدهمین روز (در ۵ مارس [مارچ]) می افتد. امروز یكصد و نوزدهمین روز قاسم، یعنی روزی است كه سومین جمره به خاک می افتد. جمره ها، مژده دهنده شروع به گرمی گراییدن هوا و پشت سر گذاشتن روزهای سرمای زمستان می باشد.

بدانكه مرگ كاری عظیمست و خطری بزرگ و خلق از آن غافلند، و اگر یاد كنند در دل ایشان بس اثری نكند: كه دل بمشغلهٔ دنیا چنان مستغرق باشد كه چیزی دیگر را جای نمانده باشد، و ازین بود كه از ذكر و تسبیح نیز لذت نیابد. پس علاج آن بود كه خلوتی طلب كند و یک ساعت دل این كار را فارغ كند -چنانكه كسی كه در بادیه بخواهد شد تدبیر آنرا دل از دیگر چیزها فارغ كند- و با خویشتن گوید كه: مرگ نزدیک رسید و باشد كه امروز بود؛ و اگر ترا گویند كه در بالانی [بالان: دالان- دهلیز] تاریک شو كه ندانی كه در آن دهلیز چاهیست یا سگی در راهست یا هیچ خلل نیست زهرهٔ  تو بشود، آخر پوشیده نیست كه كار تو پس از مرگ و خطر تو در گور كمتر ازین نیست، غفلت ازین بچه دلیری است؟! و علاج بهترین آن بود كه در اقران خویش نگرد كه مرده اند، و از صورت ایشان یاد آورد كه در دنیا هر یكی در منصب و كار خویش چگونه بودند، و اندوه و شادی ایشان در دنیا بچه مبلغ بود و غفلت ایشان از مرگ چگونه بود، پس ناگاه و ناساختهٔ اشخاص مرگ بیامد و ایشان را بربود،